Leestijd: 3 minuten
Door: Heijplaat Online

Laatste update: 4 juli 2016, 12:58

HEIJPLAAT – Het verhaal begint rond de jaren 1965 denk ik,toen er nog dingen mochten(nou ja eigenlijk niet maar werden getolereerd door de omgeving)Ik was een jaar of 14 en leefde frank en vrij in de mijdrechtstraat.In deze tijd moest je ook al 16 jaar zijn voor op de brommer maar ja dat was ik niet dus je moest het stiekum doen. Maar geen nood op zaterdag was het toch stil op de weg dus broer gesmeekt of ik op zijn batavus mocht. Ik had toch al ervaring met de gestolen brommers van de sloop ,behalve 1 ervaring dan, we hadden een vespa te pakken gekregen en gingen ermee crossen op de oude speeltuin, alleen ik was vergeten dat er treeplanken Op dat ding zaten.Nu wil het geval dat er veel spoorvorming was (en je voelt hem al aankomen)als je er in reed liepen de treeplanken vast en had je wel een heeel bijzondere ervaring, als je weer bij je positive was en rondkeek Zag je dat de vespa rechtop stond en jezelf 2 meter verder lag( gelanceerd dus) gelukkig maar 1x gehad jaaaa je leerde snel in die tijd met vallen en opstaan. Enfin broertje de brommer volgetankt bij de taxi centrale(ja echt we hadden er 1 met benzine pomp waar je moest zwengelen om het glas vol te krijgen en dan tanken 35 cent de liter meen ik me nog te herinneren, Thuis op het stoepie gezet en zo op de brommerd geklauterd en toen kwam de fun, in de eerste zetten koppeling langzaam op laten komen zetje van broer en rijden maar als maar rondjes heijplaatstraat/mijdrechtstraat. Het was toen erg spannend (stoppen kon niet want ik kon niet bij de grond)dus blijven rijden tot hij begon te stotteren vlug de kraan op reserve zetten en terug naar huis waar broertje lief mij dan opving. Maar niet te min toch leuk om te doen en rond te kijken. Achteraan de mijdrechtstraat had je toen 2 mooie huizen staan (later afgebroken voor een afzichtelijk betonnen gebouw) (gelukkig ook afgebroken wat een geld verspilling)en naast die 2 huizen had je een soort van Engelse tuin, Met perkjes bloemen struiken en zo en bij de ingang mooie gietijzeren poortjes (toch eens zoeken moet er nog foto,s van hebben) en een muur eromheen, liep je door dan kwam je bij de roeiers terecht( en het pontje natuurlijk)waar 4 steigers lagen 1 voor het pontje en 3 voor de sleepboten, voor de sleepboten hadden ze 3 verschillende hoogten (ivb met het getij natuurlijk). En daar begint het verhaal van de hazewindhond. Soms (op zondag of zo)kwam er wel eens een auto bij het pontje vandaan( ja echt die bestonden toen al)niks aan de hand en dan schrok je je een hoedje, er rende een hond achter aan een blonde hond met lange manen die het tempo van de auto makkelijk bijhield, waar hij vandaan kwam ik heb geen idee, wat hij wilde geen idee, waar hij naar toe ging geen idee, maar hij stopte altijd ter hoogte van de kolencentrale. Dat was wel indrukwekkend om te zien dat hij de auto bijhield ,maar wat nu als hij het deed als ik mijn rondje aan het doen was, dus uitproberen maar, naar het pontje gereden(wat strikt verboden was maar ja je bent wild en je jongt wat)en terug gereden, niks ,noppes geen hond te zien nogmaals proberen met het commentaar van broer waarom de rondjes zolang duurden(jaja ik ben de versnellingen nog aan het uitproberen)tuurlijk dat kon ik allang Stel je voor dat hij achter mij aan kwam, dan had hij mij te pakken, zo gezegd zo gedaan dus nog maar een keer proberen keren bij het pontje en terug rijden hoofd achterste voren om te kijken gashandle in de aanslag voor het geval dat, maar nee hoor noppes niks .teleurgesteld naar huis dan maar op het stoeppie in het zonnetje zitten. En toen ik in het zonnetje zat te mijmeren gebeurde het, er kwam een vw-kever aangereden MET een hond erachteraan ongelofelijk, daar was hij weer tong uit de bek wapperende manen een pracht om te zien en bij de centrale stopte hij en verdween in het niets. Wat zijn beweegredenen waren ik zou het echt niet weten(gelukkig had hij het alleen voorzien op auto,s )ik had me overigens geen raad geweten als hij wel achter mij aan gekomen was . Ik heb hem nooit meer gezien, weet nog steeds niet waar hij vandaan kwam hij kwam hij was en verdween net als de vele oude herinneringen.     Mvrg FRANS.

Leestijd: 2 minuten
Door: Heijplaat Online

Laatste update: 26 juni 2016, 16:55

HEIJPLAAT – Het verhaal van Sloffie begint toen mijn moeder op de Quarantaine  ging helpen in de champignon kwekerij in een bunker (waar er 6 van bestonden) aan het eind van de Quarantaineweg (waar nu wortelboer zit). Al snel mocht ik ook mee om te helpen, mest vaalt nat maken om de broei erin te krijgen voor voeding van de champignons, champignons plukken en handmatig inblikken. Als het werk gedaan was mocht ik lekker over het terrein banjeren en samen met onze hond toen avonturen beleven door het oerwoud van gras, struiken en natuurlijk de sluisdeur die er stond. Om er te komen moest je natuurlijk langs de inrichting, in gebruik door het Delta ziekenhuis. Nu wil het geval dat waar nu de ingang is er vroeger een keer punt was (voor naar ik nog weet lijn 35 of 68) waar bezoekers van de inrichting in en uit konden stappen. De ingang van het terrein zat toen in het midden dus hoefden ze maar een klein stukje te lopen en dan de grote poort door en naar binnen of naar buiten. De poort werd bewaakt door een lange man waar ik echt bang voor was (wat wil je 6 of 7 jaar oud) die echt verschrikkelijk kon vloeken en tieren en je scheet bijna in je broek als je erlangs moest. Maar hij kwam nooit buiten het hek, alleen maar vloeken en tieren, later het verhaal gehoord dat ze hem gek hadden gemaakt in de oorlog (of het waar is ??????) je zit toch niet voor niks in delta!!! En toen kwam Sloffie in beeld, hoe zijn naam was geen idee, misschien dat een van de nog ouderen op het dorp het nog weet. Sloffie was een oudere man, altijd net in het pak, bolhoed op klein van stuk maar altijd netjes en vriendelijk. Het geval wil dat Sloffie op zaterdag wel eens met de bus de stad in ging en dan te laat terug was voor de bus naar de inrichting (die ging maar op bepaalde tijden) en dan moest hij gaan lopen van het eindpunt naar de inrichting. Dat was toch best wel een eindje lopen hoor zeker voor Sloffie die altijd een sloffend gangetje had en daardoor niet heel snel ging. In mijn opinie (en van anderen) mankeerde hij iets aan zijn benen, maar OOOOOO wat hadden wij het MIS, we kwamen er achter dat als er mensen in de buurt waren hij liep te sloffen en als hij dacht dat hij alleen was toch nog wel pittig door stapte. Dus een plan gemaakt om hem te betrappen, dus naar de bergen (zie het verhaal van thea) en ons verschuilen in de betonbakken en afwachten tot hij langs kwam met stevige pas. Dan tevoorschijn komen en roepen, hij ging dan direct over in de take it easy mode en vervolgde zijn weg, later gehoord dat hij dan te laat was in de inrichting en het volgende weekeind niet weg mocht. Of ik spijt heb van het gebeuren nee dat niet, de beweegredenen om het te doen geen idee, het was zo, en ik zal ermee moeten leven tot ik mijn hoofd neerleg, als dat het ergste is wat ik in mijn leven gedaan heb dan kom ik in de hemel terecht en misschien kom ik dan Sloffie wel tegen, en kan ik het hem uitleggen. Mvrg FRANS.

Leestijd: 2 minuten
Door: Heijplaat Online

Laatste update: 23 juni 2016, 08:00

HEIJPLAAT – Op aandringen van sommige buurtbewoners toch nog maar eens in de ‘pen’ geklommen. 1959 winter tijd verhuist van Oud-Beijerland naar Rotterdam en het was koud, potkachel als laatste in de verhuiswagen en als eerste eruit. Broer en zussen in de cabine met de kachel aan en die ouwe achterin, toen der tijd vroor het nog zo’n –16 of zo, die was half bevroren. Heb zelf de vw kever nog over het ijs zien rijden en zelf nog schotsje gepiept (levensgevaarlijk). Langzaam gewend aan het leven op het dorp en dingen geleerd die je ergens anders niet had, bv met een stukje lood in een zakdoek naar de RDM lopen en tegen de portier zeggen dat je vader zijn gebit vergeten was en dan er de hele zaterdag rond slenteren en overal kijken, vooral waar de schroeven gegoten werden was indrukwekkend. Moet toch even terug komen op de Quarantaine, er was ooit een schip op de kant gezet boordevol met melkpoeder en koffiemelk (die lekkere dikke jammie jammie) en we moesten mee van die ouwe want het was gratis. Wisten wij veel, dus niks gratis het was stelen en mocht toen niet (nu geloof ik ook nog niet?????) dozen vol meegenomen, paar dagen later het mondelinge bericht dat de politie op zoek was naar de daders, die ouwe scheet in zijn broek. (overigens was het woord ouwe toen normaal voor je vader toonde aan dat je toch wel respect had) alles onder de vloer verstopt zo ver mogenlijk weg, maar de kit ging ons huisje voorbij, ja de kit vroeger heette het de juut. Nog weken lang geconcentreerde melk gedronken, ik denk niet dat veel mensen dit verhaal kennen, ik denk dat we de Chinese markt veroverd hadden met die blikken Nutricia. Dus als je op Mijdrechtstraat no. 1 woont, ik zou nog maar eens onder de vloer kijken. En in Rhoon had je toen een weiland waar doorgedraaid fruit neergegooid werd, ff over het hekje springen en uitzoeken en met een volle tas naar huis. Waar nu de ECT is had je in mijn tijd een meertje de zwanenpit noemde wij het, lekker vlotten bouwen en peddelen en uitkijken voor de zwanen die waren gevaarlijk. Wel genoeg voor deze keer,zal de grijze cellen nog eens aanspreken voor meer verhaaltjes.