HEIJPLAAT – Het verhaal van Sloffie begint toen mijn moeder op de Quarantaine ging helpen in de champignon kwekerij in een bunker (waar er 6 van bestonden) aan het eind van de Quarantaineweg (waar nu wortelboer zit). Al snel mocht ik ook mee om te helpen, mest vaalt nat maken om de broei erin te krijgen voor voeding van de champignons, champignons plukken en handmatig inblikken.
Als het werk gedaan was mocht ik lekker over het terrein banjeren en samen met onze hond toen avonturen beleven door het oerwoud van gras, struiken en natuurlijk de sluisdeur die er stond.
Om er te komen moest je natuurlijk langs de inrichting, in gebruik door het Delta ziekenhuis.
Nu wil het geval dat waar nu de ingang is er vroeger een keer punt was (voor naar ik nog weet lijn 35 of 68) waar bezoekers van de inrichting in en uit konden stappen.
De ingang van het terrein zat toen in het midden dus hoefden ze maar een klein stukje te lopen en dan de grote poort door en naar binnen of naar buiten.
De poort werd bewaakt door een lange man waar ik echt bang voor was (wat wil je 6 of 7 jaar oud) die echt verschrikkelijk kon vloeken en tieren en je scheet bijna in je broek als je erlangs moest.
Maar hij kwam nooit buiten het hek, alleen maar vloeken en tieren, later het verhaal gehoord dat ze hem gek hadden gemaakt in de oorlog (of het waar is ??????) je zit toch niet voor niks in delta!!!
En toen kwam Sloffie in beeld, hoe zijn naam was geen idee, misschien dat een van de nog ouderen op het dorp het nog weet.
Sloffie was een oudere man, altijd net in het pak, bolhoed op klein van stuk maar altijd netjes en vriendelijk.
Het geval wil dat Sloffie op zaterdag wel eens met de bus de stad in ging en dan te laat terug was voor de bus naar de inrichting (die ging maar op bepaalde tijden) en dan moest hij gaan lopen van het eindpunt naar de inrichting.
Dat was toch best wel een eindje lopen hoor zeker voor Sloffie die altijd een sloffend gangetje had en daardoor niet heel snel ging.
In mijn opinie (en van anderen) mankeerde hij iets aan zijn benen, maar OOOOOO wat hadden wij het MIS, we kwamen er achter dat als er mensen in de buurt waren hij liep te sloffen en als hij dacht dat hij alleen was toch nog wel pittig door stapte. Dus een plan gemaakt om hem te betrappen, dus naar de bergen (zie het verhaal van thea) en ons verschuilen in de betonbakken en afwachten tot hij langs kwam met stevige pas.
Dan tevoorschijn komen en roepen, hij ging dan direct over in de take it easy mode en vervolgde zijn weg, later gehoord dat hij dan te laat was in de inrichting en het volgende weekeind niet weg mocht.
Of ik spijt heb van het gebeuren nee dat niet, de beweegredenen om het te doen geen idee, het was zo, en ik zal ermee moeten leven tot ik mijn hoofd neerleg, als dat het ergste is wat ik in mijn leven gedaan heb dan kom ik in de hemel terecht en misschien kom ik dan Sloffie wel tegen, en kan ik het hem uitleggen.
Mvrg FRANS.
